เดิมทีระบบการพิจารณาคดีของรัฐบาลกลางประกอบด้วยศาลพิจารณาคดีของเขตอำนาจเดิมและศาลฎีกาเท่านั้น ในขณะที่ประเทศมีขนาดใหญ่ขึ้น และในกรณีที่ไม่มีศาลอุทธรณ์ระดับกลาง ปริมาณคดีที่รอการตรวจสอบก็เพิ่มขึ้น และความเที่ยงตรงต่อคำพิพากษาศาลฎีกาก็แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในศาลระดับล่าง เพื่อแก้ไขปัญหานี้ สภาคองเกรสได้ออกกฎหมาย Circuit Court of Applics Act (1891) ซึ่งจัดตั้งศาลระดับกลาง 9 ศาลที่มีอำนาจขั้นสุดท้ายในการอุทธรณ์จากศาลแขวงของรัฐบาลกลาง ยกเว้นกรณีที่เป็นปัญหาที่มีความสำคัญต่อสาธารณะเป็นพิเศษ พระราชบัญญัติตุลาการ ค.ศ. 1925 (รู้จักกันแพร่หลายในชื่อ Judges" Bill) ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากศาลเอง ดำเนินการปฏิรูปไปไกลกว่านั้น สุขภาพแข็งแรง จำกัดขอบเขตอำนาจศาลอย่างมาก (ซึ่งกำหนดให้ศาลฎีกาต้องพิจารณาคดี) และขยายประเภทของคดีที่ ศาลสามารถยอมรับได้ด้วยดุลยพินิจของตนเองผ่านประเด็นคำสั่งของผู้รับมอบอำนาจ การเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมถูกตราขึ้นในปี 1988 เมื่อสภาคองเกรสผ่านกฎหมายที่กำหนดให้ศาลฎีกาต้องรับฟังการอุทธรณ์คดีที่เกี่ยวข้องกับการแบ่งส่วนทางกฎหมายและสิทธิพลเมืองของรัฐบาลกลางและกฎหมายต่อต้านการผูกขาด ปัจจุบันมีศาลพิจารณาคดีทางภูมิศาสตร์ 12 แห่งและศาลอุทธรณ์สำหรับวงจรของรัฐบาลกลางซึ่งตั้งอยู่ในวอชิงตัน ดี.ซี. ประมาณร้อยละ 98 ของคดีของรัฐบาลกลางจบลงด้วยการตัดสินของศาลอุทธรณ์ระดับล่าง