ศาสนาพุทธก็เหมือนกับระบบความคิดส่วนใหญ่ของอินเดีย มองว่าโลกเป็นดินแดนแห่งการเวียนว่ายตายเกิด หรือการเกิดใหม่ (สังสารวัฏ) ซึ่งคนๆ หนึ่งอาจหลุดพ้นจากการบรรลุนิพพาน ในประเพณีมหายาน การเน้นพระนิพพานน้อยลงและให้ความสำคัญกับความรู้หรือปัญญามากขึ้น ความชำนาญในการตื่นรู้ ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากความจริงของความว่างเปล่าบอกเป็นนัยว่าความเป็นคู่ทั้งหมด เช่น ความดีและความชั่ว หรือการมีอยู่และไม่มีอยู่ ล้วนเป็นเท็จ แม้แต่ความแตกต่างพื้นฐาน เช่น สังสารวัฏกับนิพพานก็ไม่อาจคงอยู่ได้ ตามที่นักปรัชญารุ่นหลังได้พัฒนาขึ้น เช่น Jnanagarbha ในคริสต์ศตวรรษที่ 8 หลักคำสอนเรื่องความจริงสองประการ ความจริงแท้สัมบูรณ์ (ปรมัตถสัตยา) และความจริงตามประเพณีนิยม (samvritisatya) โยคะ ได้แก้ไขความขัดแย้งที่ปรากฏโดยระบุว่าท้ายที่สุดแล้วสิ่งต่าง ๆ ไม่มีอยู่จริงเช่นนี้ ซึ่งก็คือ กล่าวได้ว่าไม่มีอยู่ตามที่ดูเหมือนจะมีอยู่จริง ดังนั้น ความจริงธรรมดาจึงไม่มีอะไรมากไปกว่าการประชุมหรือข้อตกลงโดยปริยาย การเข้าใจความจริงสัมบูรณ์ประกอบด้วยการเข้าใจธรรมชาติของความเป็นจริงธรรมดาซึ่งไม่มีอะไรมากไปกว่าธรรมดา สิ่งนี้เกิดขึ้นได้จากการทำสมาธิและ—ในประเพณีวัชรยานซึ่งใช้ภาษาสัญลักษณ์อย่างมาก—ผ่านวิธีปฏิบัติต่าง ๆ ที่ออกแบบมาเพื่อทำลายสมมติฐานธรรมดา ๆ ผ่านการคาดคะเนที่ผกผันอย่างน่าตกใจ แนวปฏิบัติที่ท้าทายมุมมองทั่วไปเกี่ยวกับความบริสุทธิ์และความมัวหมอง เช่น สอนว่าแนวคิดดังกล่าวไม่ใช่ส่วนหนึ่งของโลก แต่เป็นสิ่งที่กำหนดโดยแบบแผน