การพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ทางยุทธวิธีในช่วงกลางทศวรรษที่ 1950 ทำให้เกิดแรงกระตุ้นต่อการพัฒนารถถังและรถหุ้มเกราะอื่นๆ อาวุธนิวเคลียร์สนับสนุนการใช้กองกำลังติดอาวุธเนื่องจากความคล่องตัวและกำลังรบสูงเมื่อเทียบกับกำลังคนที่เปราะบาง ยิ่งกว่านั้น ยานหุ้มเกราะได้รับการพิสูจน์แล้วว่าสามารถปฏิบัติงานได้ใกล้เคียงกับการระเบิดของนิวเคลียร์โดยอาศัยการป้องกันจากการระเบิดและกัมมันตภาพรังสีเนื่องจากการให้ความสำคัญน้อยลงหลังจากเวลาผ่านไปกับอาวุธนิวเคลียร์และกองกำลังธรรมดามากขึ้น รถถัง จึงยังคงให้ความสำคัญ สิ่งนี้มีพื้นฐานมาจากการได้รับการยอมรับโดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1970 ว่าเป็นการตอบโต้ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดต่อกองกำลังติดอาวุธอื่น ๆ ซึ่งเป็นภัยคุกคามหลักที่ผู้รุกรานอาจก่อตัวบนพื้นดิน