นักวิจัยได้แยกแปลงภายในระบบนิเวศธรรมชาติและแยกแปลงไม่ให้เข้าถึงรากพืชด้วยพลาสติกกั้น (เทคนิคที่เรียกว่า "ร่องราก") การศึกษาของพวกเขารวมถึงป่าฝน เช่นเดียวกับสวนยางและปาล์มน้ำมันในเกาะสุมาตรา ประเทศอินโดนีเซีย ในการเปรียบเทียบ พวกเขาได้กำจัดใบไม้ที่ตายแล้วทั้งหมด ซึ่งเป็นทรัพยากรหลักของสัตว์ผู้ย่อยสลายออกจากแปลงทดลองอื่นๆ พวกเขาพบว่าหากไม่มีรากที่มีชีวิต ความอุดมสมบูรณ์ของสัตว์ในป่าฝนจะลดลงร้อยละ 42 และในพื้นที่เพาะปลูกร้อยละ 30 ในทางตรงกันข้าม การกำจัดใบไม้ที่ตายแล้วแทบไม่มีผลกระทบต่อสัตว์ในดิน แต่ทำให้ความอุดมสมบูรณ์ของ สัตว์ ทั้งหมด (ในดินและใบไม้แห้ง) ลดลง 60 เปอร์เซ็นต์ในป่าฝนและสวนยางพาราเนื่องจากการกำจัดขยะมูลฝอย อย่างไรก็ตาม, ผลกระทบของการกำจัดเศษซากพืชไม่พบในสวนปาล์มน้ำมันซึ่งเศษซากพืชนั้นหายากมากในทุกกรณี การศึกษายังเผยให้เห็นว่ารากที่มีชีวิตมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อสัตว์ดินขนาดเล็ก เช่น ตัวไรและหางสปริง ที่น่าสนใจคือ หลังจากใส่ใบพลาสติกเทียมในสวนปาล์มน้ำมันแล้ว สัตว์บางกลุ่ม เช่น พรอสติกมาตา ก็เพิ่มจำนวนขึ้น โดยเน้นว่าการปรับปรุงโครงสร้างที่อยู่อาศัย เช่น การคลุมดิน สามารถส่งเสริมเครือข่ายอาหารในดินและบริการที่พวกเขาจัดหาให้