. ฮอว์คิงส์และเพื่อนร่วมงานของเขาค้นพบว่าธาตุปริมาณมากถูกปลดปล่อยออกมาในน้ำที่ละลายอยู่ใต้ก้อนน้ำแข็ง พวกเขาพบว่าความเข้มข้นของน้ำที่ละลายเหล่านี้สามารถมากกว่าความเข้มข้นของน้ำในแม่น้ำและมหาสมุทรเปิดหลายเท่า ตัวอย่างเช่น ค่าของธาตุเหล็กที่ละลายในทะเลสาบใต้ธารน้ำแข็งแอนตาร์กติกคือมากกว่า 1,000 ไมโครกรัมต่อลิตร สารอาหาร และไม่ถึง 5 เท่าตามที่คาดไว้ในการละลายน้ำแข็งเจือจาง "เป็นเวลานานแล้วที่สันนิษฐานว่าในบริเวณที่เป็นน้ำแข็งของธาตุดินมีอยู่ในปริมาณที่น้อยนิดซึ่งมีความสำคัญเพียงเล็กน้อยต่อวัฏจักรของธาตุทั่วโลก ตรงกันข้าม ผลลัพธ์ของเราแสดงให้เห็นว่าแผ่นน้ำแข็งอาจมีบทบาทสำคัญ ในการระดมองค์ประกอบต่างๆ ในระดับภูมิภาค ผลกระทบของสิ่งนี้จำเป็นต้องได้รับการติดตามและวิเคราะห์เพิ่มเติมในบริบทของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ตอนนี้เราได้วางพื้นฐานสำหรับเรื่องนี้แล้ว” จอน ฮอว์คิงส์กล่าว ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับกระบวนการผุกร่อนใต้น้ำแข็ง นอกจากนี้ ความเข้มข้นขององค์ประกอบแต่ละชนิด ตลอดจนอัตราส่วนและการกระจายขนาดระหว่างรูปแบบแร่ที่ละลายและอนุภาคนาโนบอกนักวิจัยบางอย่างเกี่ยวกับวัสดุต้นทาง กระบวนการผุกร่อนของแผ่นน้ำแข็งย่อย และเส้นทางที่น้ำใช้ก่อนสุ่มตัวอย่าง ตัวอย่างเช่น เป็นที่ทราบกันว่าธาตุวานาเดียมส่วนใหญ่พบในแร่หินซิลิเกตมากกว่าแร่หินคาร์บอเนต ความเข้มข้นที่เพิ่มขึ้นที่พบในการศึกษานี้บ่งชี้ว่าอัตราการผุกร่อนของแร่ซิลิเกตที่สูงขึ้นนั้นเกิดขึ้นใต้แผ่นน้ำแข็งมากกว่าที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ ที่สำคัญการผุกร่อนของแร่ซิลิเกตเป็นตัวกักเก็บคาร์บอนไดออกไซด์ ในทางกลับกัน เหล็กเป็นที่รู้กันว่าออกซิไดซ์ในสภาพแวดล้อมที่อุดมด้วยออกซิเจน ส่งผลให้เกิด "สนิม" ที่ตกตะกอน ปริมาณเหล็กที่ละลายในปริมาณมากแสดงว่าน้ำบางส่วนอาจมาจากบริเวณที่มีออกซิเจนน้อย นักวิจัยยังพบว่าธาตุต่างๆ เช่น อะลูมิเนียม เหล็ก และไททาเนียม เกิดขึ้นในแอนตาร์กติกาที่มีความเข้มข้นสูงกว่าในกรีนแลนด์ พวกเขาจึงตั้งสมมุติฐานว่าน้ำที่ละลายในบริเวณขั้วโลกใต้มีระยะเวลาอาศัยอยู่ใต้แผ่นน้ำแข็งนานกว่ามาก และมีความโดดเดี่ยวทางอุทกวิทยามากกว่าในบริเวณขั้วโลกเหนือ