การเดินในน้ำอาจมีข้อดีสำหรับการบำบัดหลังโรคหลอดเลือดสมอง การศึกษารวมผู้ป่วย 21 รายที่ฟื้นตัวหลังจากเกิดโรคหลอดเลือดสมอง - เวลาเฉลี่ยตั้งแต่เกิดโรคหลอดเลือดสมองคือประมาณสองเดือน ผู้ป่วยทุกรายมีความสามารถใน การเดิน ได้บ้าง แต่มีความบกพร่องในการเคลื่อนไหวขาข้างที่ได้รับผลกระทบจากโรคหลอดเลือดสมอง ผู้ป่วยได้รับการทดสอบการออกกำลังกายสองครั้ง: การทดสอบหนึ่งบนลู่วิ่งบนบกแบบทั่วไปและอีกการทดสอบหนึ่งบนลู่วิ่งในน้ำ โดยจุ่มอยู่ในน้ำจนถึงหน้าอก ในการทดสอบทั้งสองแบบ ความเร็วในการเดินและความชันค่อยๆ เพิ่มขึ้น จนกระทั่งผู้ป่วยรู้สึกว่าไปต่อไม่ได้แล้ว การวัดความสามารถในการออกกำลังกายถูกเปรียบเทียบระหว่างการทดสอบทั้งสอง การวัดที่สำคัญสองประการมีค่าสูงกว่าในการทดสอบลู่วิ่งในน้ำ: ปริมาณการใช้ออกซิเจนสูงสุด (VO2max) สะท้อนการทำงานของหัวใจและปอดระหว่างออกกำลังกาย และการเผาผลาญเทียบเท่า (METs) ซึ่งสะท้อนถึงการใช้พลังงาน อัตราการเต้นของหัวใจไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ แต่มีความสัมพันธ์กับการใช้ออกซิเจนในการทดสอบทั้งสองอย่างอย่างมีนัยสำคัญ แม้ว่าประสิทธิภาพการออกกำลังกายของพวกเขาจะสูงกว่าบนลู่วิ่งในน้ำ แต่ผู้ป่วยรู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้ทำงานหนักเท่ากับบนลู่วิ่งบนบก โดยวัดจากการวัดที่เรียกว่าระดับของการออกแรงที่รับรู้ "ประสิทธิภาพที่ดีขึ้นนี้อาจสะท้อนถึงความจริงที่ว่าการออกกำลังกายบนลู่วิ่งในน้ำนั้นเกี่ยวข้องกับการต้านทานของเหลวของสภาพแวดล้อมในน้ำ" ดร. คิมและเพื่อนร่วมงานเขียน ความสามารถในการเดินกลับคืนมาเป็นความท้าทายที่สำคัญหลังจากเกิดโรคหลอดเลือดสมอง เนื่องจากเดินลำบากมาก ผู้ป่วยอาจไม่ได้เคลื่อนไหวร่างกาย ทำให้ความสามารถในการออกกำลังกายลดลง สิ่งนี้ชี้ให้เห็นว่าการฝึกออกกำลังกายแบบแอโรบิกอย่างเข้มข้นในช่วงต้นอาจเป็นประโยชน์ในสัปดาห์แรก ๆ หลังจากเกิดโรคหลอดเลือดสมอง โดยทั่วไปแนะนำให้เดินบนลู่วิ่ง แต่อาจทำได้ยากหรือเป็นไปไม่ได้เนื่องจากกำลังของกล้ามเนื้อลดลง