ในขณะที่นักวิทยาศาสตร์ภูมิอากาศส่วนใหญ่ยอมรับว่าความรุนแรงของพายุเฮอริเคน อย่างน้อยก็ในแง่ของปริมาณน้ำฝน มีแนวโน้มที่จะเพิ่มขึ้นเมื่อโลกร้อนขึ้น แต่ก็ยังมีความไม่แน่นอนเกี่ยวกับความถี่ของพายุเฮอริเคนในอนาคต แบบจำลองสภาพภูมิอากาศในปัจจุบันนำเสนออนาคตที่เป็นไปได้ที่หลากหลาย โดยบางรุ่นคาดการณ์ว่าความถี่พายุเฮอริเคนในแอตแลนติกเหนือจะเพิ่มขึ้น บางส่วนอาจลดลง ผลลัพธ์ที่ขัดแย้งกันทำให้เกิดคำถาม: โมเดลเหล่านี้สามารถทำนายความถี่ของพายุเฮอริเคนได้หรือไม่ หรือขาดกระบวนการที่สำคัญบางอย่างไป

Peter Huybers ศาสตราจารย์ด้าน Earth and Planetary Sciences และ Environmental Science and Engineering จาก Harvard John A. Paulson School of Engineering and Applied กล่าวว่า "เพื่อที่จะเข้าใจว่าแบบจำลองเหล่านี้เชื่อถือได้หรือไม่ เราต้องดูว่าโมเดลเหล่านี้สามารถทำซ้ำได้หรือไม่ วิทยาศาสตร์ (SEAS). "แบบจำลองในปัจจุบันทำงานได้ดีในการจำลองพายุเฮอริเคนในช่วง 40 ปีที่ผ่านมา แต่เมื่อเราย้อนเวลากลับไป แบบจำลองและข้อมูลจะแตกต่างกันมากขึ้น สิ่งนี้ทำให้เกิดคำถามสำคัญ: หากแบบจำลองไม่สร้างประวัติศาสตร์อันยาวนานของพายุเฮอริเคน เชื่อคำทำนายระยะยาวของพวกเขาไหม”

ในบทความฉบับใหม่ที่ตีพิมพ์ในScience Advances Huybers และทีมนักวิจัยพบว่าแบบจำลองเหล่านี้ อันที่จริง สามารถสร้างประวัติศาสตร์พายุเฮอริเคนในระยะยาวได้ แต่ถ้าอุณหภูมิผิวน้ำทะเลในอดีตได้รับการแก้ไขแล้วเท่านั้น งานวิจัยชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของการทำความเข้าใจรูปแบบอุณหภูมิพื้นผิวทะเล และชี้ให้เห็นว่าการเข้าใจรูปแบบเหล่านี้ได้ดีขึ้นสามารถกระทบยอดการคาดการณ์ของแบบจำลองที่ขัดแย้งกันและปรับปรุงความเข้าใจของเราว่าการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศจะส่งผลต่อความถี่ของพายุเฮอริเคนในอนาคตอย่างไร

บทความนี้สร้างจากงานวิจัยก่อนหน้านี้ซึ่ง Huybers และทีมของเขาระบุอคติในการวัดอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลในอดีต และพัฒนาแนวทางที่ครอบคลุมเพื่อแก้ไขข้อมูล บทความดังกล่าวซึ่งตีพิมพ์ในปี 2019 ทำให้เกิดความเข้าใจที่ดีขึ้นว่ามหาสมุทรอุ่นขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปอย่างไร ที่นี่นักวิจัยใช้การแก้ไขแบบเดียวกันเพื่อช่วยจำลองความถี่ของพายุเฮอริเคนในอดีต

อุณหภูมิผิวน้ำทะเลมีบทบาทสำคัญในการก่อตัวของพายุเฮอริเคน

"ความถี่ของพายุเฮอริเคนในมหาสมุทรแอตแลนติกขึ้นอยู่กับรูปแบบของอุณหภูมิผิวน้ำทะเล โดยเฉพาะอย่างยิ่งความอบอุ่นของบริเวณกึ่งเขตร้อนในมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่แผ่ขยายจากปลายฟลอริดาไปยังเคปเวิร์ดคร่าวๆ เมื่อเทียบกับมหาสมุทรเขตร้อนโดยรวม" ดูโอกล่าว Chan อดีตนักศึกษาปริญญาโทที่ SEAS และเป็นผู้เขียนบทความคนแรก

เมื่อมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือกึ่งเขตร้อนค่อนข้างอบอุ่น จะนำไปสู่การพาความร้อนในชั้นบรรยากาศมากขึ้นและเกิดพายุเฮอริเคนในมหาสมุทรแอตแลนติกมากขึ้น เมื่อบริเวณกึ่งเขตร้อนของแอตแลนติกเหนือมีอากาศเย็น อัตราการก่อตัวของพายุเฮอริเคนจะลดลง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะลมที่พัดผ่านระบบพายุโปรโตซัวออกจากกัน

เมื่อแบบจำลองสภาพภูมิอากาศในปัจจุบันพยายามที่จะขยายพันธุ์ในฤดูกาลที่เกิดพายุเฮอริเคนที่ผ่านมา โดยทั่วไปแล้วแบบจำลองเหล่านี้คาดการณ์น้อยเกินไประหว่างปีพ.ศ. 2428-2443 และมากเกินไประหว่างปี พ.ศ. 2473-2503 อย่างไรก็ตาม โมเดลเหล่านี้ทั้งหมดอาศัยอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลในอดีต ซึ่งบ่งชี้ว่ามหาสมุทรแอตแลนติกกึ่งเขตร้อนที่เย็นสบายในช่วงเปลี่ยนศตวรรษที่ 20 และมหาสมุทรแอตแลนติกที่อบอุ่นในช่วงกลางศตวรรษที่ 20

แต่ดังที่ Huybers และ Chan แสดงให้เห็นในการวิจัยครั้งก่อน อุณหภูมิผิวน้ำทะเลในอดีตเหล่านั้นมีข้อผิดพลาดอย่างเป็นระบบ อุณหภูมิผิวน้ำทะเลที่แก้ไขแล้วแสดงให้เห็นว่ามหาสมุทรแอตแลนติกเหนือที่ร้อนกว่าในช่วงปี พ.ศ. 2428 ถึง พ.ศ. 2463 และอุณหภูมิค่อนข้างเย็นลงระหว่างปี พ.ศ. 2473 ถึง พ.ศ. 2503 การปรับเปลี่ยนเหล่านี้ทำให้ความถี่ของพายุเฮอริเคนสอดคล้องกับข้อสังเกต

Huybers กล่าวว่า "การแก้ไขรูปแบบอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลของเราได้รับการพัฒนาอย่างอิสระ และปรับปรุงทักษะอย่างมีนัยสำคัญซึ่งแบบจำลองจะจำลองความผันแปรของพายุเฮอริเคนในอดีต" "ผลลัพธ์เหล่านี้ช่วยเพิ่มความมั่นใจของเราทั้งในอดีตอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลและแบบจำลองของเรา และให้พื้นฐานที่ชัดเจนมากขึ้นในการสำรวจว่าการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศจะส่งผลต่อความถี่ของพายุเฮอริเคนในอนาคตอย่างไร"บาคาร่า สมัครบาคาร่า